هر شخصی در طول ساعات روز و بخصوص در مواقع سکوت به خود وزندگی خود می‌اندیشد، گاه این سکوت آزاردهنده است و شخص از مجموعه اقدامات و شرایطی که قرارگرفته اظهار عدم رضایت می‌کند. از کار خود، رویکرد زندگی، مسیر پیشرفت، آینده خود نگران است و گاه حسرت شغل دیگر، زندگی دیگر و شرایط دیگر را می‌خورد. اعتمادبه‌نفس او خدشه‌دار می‌شود، عزت‌نفس او پایین می‌آید و درنهایت نارضایتی، قدرت عملکرد و بهره‌وری او را کاهش می‌دهد.

فرد در این شرایط دو رویکرد را انتخاب می‌کند یا فرافکنی کرده و مشکلات و انتخاب‌های خود را نپذیرفته و وجود آن را به شرایط محیطی و دیگران گره‌زده و مسئولیت خود را قبول نمی‌کند و برای دوری از تنش‌های ذهنی حاصل از نارضایتی به اخبار، شبکه‌های مجازی و مشغولیات بیهوده می‌پردازد و یا عزم خود را جزم می‌کند تا شرایط خود را بهبود بخشد و سعی می‌کند در مسیری گام بردارد که برای آن ساخته‌شده است. این همان مسیری است که ما اسم آن را رسالت فردی می‌گذاریم.